Thursday, June 04, 2009

Hello My Friends

 

ไม่รู้ยังจำ “อูู๋ - ทศพร” กันได้หรือปล่าว ขอแนะนำตัวซะหน่อย เพื่อให้เพื่อนๆ ที่ขาดการติดต่อกันเป็นแรมปี แรมชาติ ได้มาอัพเดทกันนิดนึง ผ่านฝน ผ่านหนาวกันมาหลายสิบปี มีอะไรๆ เกิดขึ้นบ้างกับชีวิตของอู๋บ้าง

page-02

เป็นคนที่เพื่อนในวันนักเรียนเยอะมาก บางทีจำหน้าเพื่อนได้ แต่จำชื่อไม่ได จำกลุ่มเพื่อนสลับกันไปมา เจอเพื่อนคนนึงถามถึงเพื่อนอีกโรงเรียนนึง หวังว่าเพื่อนๆ คงให้อภัย เพราะว่าพ่อรับราชการ จาก อนุบาล จนจบ มศ. 5 ก็ผ่านไปตั้ง 10 โรงเรียน 5 จังหวัด พอเรียนจบ ก็ใช้ชีวิตเป็นพนักงานบริษัทต่างชาติมาตลอด บ้างาน รักและสนุกกับการทำงาน แต่เปลี่ยนงานบ่อย เพราะหน้าเงินและเพื่อความก้าวหน้า มีโอกาสได้เดินทางบ่อยๆ ทำงานจนลืมนึกถึงการมีครอบครัว (แต่มีแฟนมาตลอดนะค้าาาา….ร้ายสเน่หา มิใช่ ไร้สเน่หา 555 on & off มีๆ เลิกๆ ตลอดค่ะ)

page-01

มาเริ่มมีชีวิตคู่และมีลูกคนแรกตอนอายุ 35 เข้าไปแล้ว ตอนนั้นหน้าที่การงานกำลังมาแรง คลื่นลมพายุชิวิตก็แรงไม่แพ้กัน เรือรักเลยล่มในเวลาอันรวดเร็ว ด้วยที่เป็นคนอึดกระบือถึกมากมาย ก็เลยไม่ค่อยสะทกสะท้านอะไร ที่จะต้องเป็น Single Mom แม่เดี่ยวมือหนึ่งเป็นเรื่องไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากนัก (อาจมีรกใจนิดหน่อยกับสายตาคนรอบข้าง แต่ก็เลยผ่านมาได้ด้วยดีด้วยความรักจากครอบครัว คือ คุณนายแม่และพี่สาว) 

page-290 

ก็ยังบ้าทำงานต่อไป ไม่บ้าจะเอาอะไรเลี้ยงลูกนิ จำได้เลยค่าไดเป้อร์ที่เมืองไทยตอนนั้นแพงมาก เดือนละ 5-6 พันได้ ค่าอื่นๆ อีกมากมายก็แพงไม่แพ้กัน โชคดีว่าที่ไม่ต้องผ่อนบ้านผ่อนรถ แล้วก็เพราะงานอีกนั่นแหละ ก็ได้มาเจอ “รักข้ามขอบฟ้า” คิดอยู่นานกว่าจะตัดสินใจปิดฉากชีวิตการทำงานมาเป็นแม่บ้านในต่างแดน แถมเรือรักลำแรกล่มไม่เป็นท่า คราวนี้กลับมีเรือพ่วงลำจิ๋วด้วย เลยต้องคิดให้หนักหน่อย เรือรักลำนี้เลยมิใช่เรือแจวหรือ Yacht แต่เป็นเรือรบลำใหญ่ แบบ Aircraft Carrier เลย 555 คงล่มยากนิดนึง

page-260

แรกๆ มาอยู่ที่อเมริกาก็ยังทำงานพาร์ทไทม์อยู่ พอมามีลูกคนที่สอง ต้องหยุดกลายเป็นคุณเพิ้งเลี้ยงลูกแบบเต็มเวลา เพราะค่าเดย์แคร์แพงมาก ไม่คุ้มกัน มาอยู่ที่แคลิฟอร์เนียได้ 10 ปีแล้ว บ่อยๆ ที่รู้สึกคิดถึงชีวิตการทำงานและความก้าวหน้าที่ทิ้งมา แต่ที่สิ่งที่แลกมาก็คุ้มค่าไม่น้อย สิ่งนั้นก็คือ “ครอบครัว” เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม ฮิฮิ งานแม่บ้าน เป็นแม่และภรรยา เป็นงานหนักยิ่งกว่างานออฟฟิซเต็มเวลาหลายเท่า เพราะไม่มีวันหยุด แถมอยู่เมืองนอกไม่มีปัญญามีคนรับใช้ด้วย หนักหนามากๆ ขอบอก

page-259

ตั้งแต่ลืมตาดูโลกไม่เคยทำกับข้าวหรือทำงานบ้าน ตอนนี้ต้องทำเองทุกอย่าง ขนาดตอนที่ทำงานก็ยังได้แวะกินกับข้าวสุดยอดของความอร่อยฝีมือของแม่อยู่เสมอ แล้วกรุงเทพฯ ก็มีอาหารอร่อยให้เลือกกินหลายเกรดหลายราคา อยากกินเริ่ดๆ ก็ขับรถไปไกลหน่อย จ่ายแพงอีกนิด พูดแล้วก็คิดถึงอาหารไทย (แท้ๆ) มาตะหงิดๆ (เป็นคนเห็นแก่กินมากมาย อ้วนตุ้บเลยตอนนี้ 555) อยู่ที่นี่ทำกินเอง อร่อยไม่อร่อยก็ต้องทนกินเข้าไป ไม่ได้เลี้ยงหมาซะด้วย 555

page-208

แปะรูปซะหน่อย เผื่อเพื่อนๆ จะได้ดูวิวัฒนาการสัตว์โลก 555 หารูปตอนมัธยมไม่ได้เลย ไว้ได้กลับเมืองไทยคราวหน้าต้องไปขนมาเสียหน่อย วันนี้ขอจบแค่นี้ก่อนนะคะ แล้ววันหลังจะมา “อั๊พ” ต่อ เด้อค่าเด้อ

 page-115   2-1-2008 5-15-10 AM